Blij om weer thuis te zijn, lekker in je eigen bed slapen zonder alle omgevingsgeluiden van het ziekenhuis. Maar ja, dan gaat het spannend worden voor mij en m’n partner. Kan ik wel alleen thuisblijven? Wat kan ik wel, wat kan ik niet, waar heb ik hulp bij nodig. Bij thuiskomst stond er reeds een rollators klaar. Beneden ging het makkelijk, geen grote drempels en alles lekker vlak. Boven is dat wel effe anders, met wat handen en voetenwerk ging dat ook wel na een paar dagen zonder hulpmiddelen.
Maar ja, er moet ook gegeten worden dat was nog niet zo eenvoudig. Even naar de winkel lopen was geen optie en koken ging al helemaal niet. Dus m’n vriend had en weer een extra taak erbij, eerste langs de supermarkt en vervolgens het eten koken. We hadden al snel de stoommaaltijden gevonden in de supermarkt. Zeker in de eerste twee weken thuis, kon ik echt helemaal niets (behalve slapen) dus alles moest gedaan worden door m’n vriend. Dat is dus best wel zwaar, naast z’n fulltime job. Gelukkig waren er een paar vrienden die een hand hielpen als het nodig was.
Volgens mijn heb ik de eerste week thuis alleen maar geslapen, bijkomen van de 12 uur narcose. Te moe om tanden te poetsen, dus al zittend op een rollator dit voor elkaar proberen te krijgen. Om vervolgens met pijn en moeite de trap op te klimmen om maar weer naar bed te gaan. Uiteindelijk ga je voor jezelf wat truckjes leren om dingen makkelijker te maken. Want zoiets simpels als met mes en vork te eten ging niet, mijn linkerhand deed niet wat hij moest doen. Dan maar gewoon met een lepel eten.
Drinken uit een kopje met een half verlamde mond, is best een uitdaging. Dan maar de cappuccino met een rietjes drinken, die de buurvrouw op regelmatig basis kwam brengen want gewone zwarte koffie was niet te drinken. Mijn smaak lag helemaal overhoop. Op een gegeven moment ga je handig worden in de simpele dingen, die nu niet meer simpel zijn.
470 views
