Na een week thuis, de hectiek van het ziekenhuis achter de rug begint langzaam het besef te komen “En Nu”? Ik heb een half verlamd gezicht en het linkerdeel van m’n lichaam doet ook niet meer wat het moet doen. Dan maar de huisarts bellen of hij langs wil komen om een zorg pad te gaan bepalen. De assistent gebeld en mijn verhaal gedaan voor zover dat ging. Want praten met een half verlamde mond gaat niet zo makkelijk en ook nog volop heesheid van de beademingstube van de operatie. Het was snel geregeld, eind van de middag zou de huisarts langs komen.
De operatie is niet geheel gegaan zoals verwacht zie ik wel, zegt de huisarts. Correct, er is wel wat meer stuk gegaan jammergenoeg. Maar ik heb eigenlijk helemaal niets vanuit het EMC gehoord over revalidatie. Dan zullen we het zelf maar moeten doen, want hij zag ook wel dat dit niet vanzelf zou herstellen. Gelukkig zat hij al jaren in het vak, dus hij kwam gelijk met MIME-therapie voor het gezicht en revalidatie in het streekziekenhuis.
Hij vertelde ook dat de mime-therapie gegeven werd door een logopedist. Dat kende ik nog van vroeger had namelijk jaren bij een logopedist gelopen om mijn stotteren on de knie te krijgen. Hij wist ook dat een lokale zorg instelling deze therapie gaf. Er kwam een verwijsbrief mijn kant op en ik kon zelf deze instantie bellen voor een intake. Hij ging ook een verwijsbrief sturen naar een revalidatiearts.
In de week erop kreeg in al de uitnodiging van de revalidatiearts binnen en de verwijsbrief voor mime-therapie. Gelijk met de instantie gebeld (Groenhuysen) en er werd een intakegesprek ingepland eind december voor bij mij thuis. Want lange stukken lopen dat ging nog niet, het was allemaal geen probleem.
475 views
